The Cure "The Cure"

sieka

Cofam swoją wypowiedź!
Ta płyta jest beznadziejna, to najgorsza płyta w dorobku Cure.
Zaczyna się beznadziejny, wołającym o pomstę do nieba Lost, który zawodzi mnie na całej linii prostotą i wokalem, który wbrew pozorom nie ratuje tej piosenki. Drugi jest Labyrinth, ciekawy riff... ale po co ten radiowo-niefajny wokal Smitha? Psuje tą piosenke, czy nie może dać sie jej rozwinąć ?Samej? Takie to trudne? heh.... Before Three, pierwsza piosenak,z której jestem zadowolony, troche nudnawa, zdeczka za długa ale może być od biedy Razz

Kolejny track to singlowy TEOTW, kolejna nienajgorsza piosenka. Piąte jest Anniversary smutno, ale to nie ten smutek co na Disintegration, to nie to co ballady z Wish, to smutek powodujący żal i refleksje "to napewno Cure?"... Jeszcze bardziej te pytania pogłębia następna piosenka, sięgająca dna Us or Them... Proszę... proszę... nie wiem "żenada" to jedyne słowo jakie mi przychodzi na myśl. Brzmi to jakby the Cure zapragneli nagrać ostry nu-metalowy kawałek po którego przesłuchaniu zbuntowany nastolatek będzie w siódmym niebie i położy the Cure obok ulubionych płyt Slipknota, Korna i Metallici ( o Ironach nie mówie). 7Piosenka daje nadzieje, żę może być lepiej... alt.end to taki pozytyw na tej płycie uspokojenie po kilku beznadziejnych piosenkach... Numer ósmy to zagubienie, cure sami nie wiedzą czego chcą dla mnie ten kawałek utrzymuje żenujący poziom płyty. Taking Off, słyszałem jak ktoś porównywał to coś do Just Like Heaven, nie, proszę! Świętości się nie rusza Sad

Never to najciekawsza piosenka na tej płycie niby nic niby nic a tu fascynacje Blink i ta nieregularna perka, całkiem całkiem. Są to złego końca miłe początki bo 2 następne piosenk przenoszą nas do piosenek, które kopią leżącego już słuchacza... Wybaczcie ale to płyta, która nie powinna się ukazać

OLD SENIORHAND