smth

s'the figurehead

Co tak naprawdę o Nim wiemy? Na ile dał się poznać, poprzez to co robi od ponad dwudziestu pięciu lat? Zapraszam do dyskusji, choć myślę, że na pozór dość karkołomnej... Cool

cyjanek

ciekawy temat;)
trudno powiedziec, co o nim wiemy.

czasami zastanawiam sie na ile szczere jest to cale the cure. wiem ze troche niepowazne jest oczekiwanie od nich traktowania muzyki jako katharsis, ale jednak sluchajac, chce wierzyc ze to wszystko jest w miare szczere i pisane, wybaczcie patos, prosto z serca. i wierze im gdy slucham pornography, i faith, i 17s, i disintegration, i wiekszosci innych, bardzo osobistych plyt.

dlatego nie przepadam za ostatnia plyta, wydaje mi sie ona jakby nieszczera. nie wierze ponadczterdziestoletniemu Smithowi spiewajacemu 'i can't find myself', i czasem mam wrazenie, jakby the cure bylo produktem przeznaczonym dla konkretnego [/nad/wrazliwego, itd itd] targetu.

wrazenie takie mam tez na przyklad sluchajac Placebo, jednak przy w ich przypadku poptrafie sie zdobc na dystans i wziac poprawke na to, ze molko pisze dla egzaltowanych nastolatek Cool

[no offence, skrot myslowy]. po prostu pewna poze [jw] przyjmuje z dystansem, czego nie potrafie zrobic gdy mowa o TC.

[ha, brakowalo mi troche forum o TC:P]

s'the figurehead

Wiesz, chyba jest w dużej mierze jak piszesz. Zawsze ceniłem TC, a i samego Smitha za szczerość i swoisty ekshibicjonizm emocjonalny, który wyrażał głównie poprzez teksty. Nie potrafię jednak określić, na ile Jego twórczość to wynik autokreacji na potrzeby sztuki, a na ile osobiste egzorcyzmy, wynikające z nadwrażliwości i potrzeb serca. Zawsze miałem wrażenie, że proporcje są mniej więcej rozłożone po połowie. Ostatni album przyniósł, chyba, pierwsze poważne rozczarowanie, jeśli chodzi o intencje i szczerość Smitha. No, ale pewnie, to nieuniknione po tylu latach. Wszak wszystko z czym walczył, zmagał się i dręczył, zostawiło swój wyraz na poprzednich płytach...
Co do PLACEBO, to nie miejsce tutaj na anlizowanie molkowej poetyki , ale chętnie zamieszczę wątek o tych przesympatycznych chłopakach w innych grupach. Mam nadzieję, że Admin i wybaczy moją gorliwość. Rolling Eyes

cyjanek

kozic

sieka

Co wiem o Smithcie ? Powiem tyle, że jest gruby i kapryśny. Ale jest genialnym kompozytorem (Just Like Heaven - 4 dźwięki, In Between Days - 4 źwięki) i świetne teksty pisze!

Whispers Cure Carlena

Aby dowiedzieć sie czegoś o Robercie Smithu zawsze można spojrzeć do biografii,która jest zamieszczana na wielu stronach,ale myślę,że nie jest to nikomu do szczęścia potrzebne. Ja sama o Robercie wiem niewiele,ale cieszy mnie,że też jest zodiakalnym bykiem Wink

. Jaki nasz Kowal-ski jest każdy widzi - ważne jest to co tworzy a robi to doskonale Smile

merigold

Jego psychika jest zagadką, bardzo dobrze wykorzystał swoją szansę, dotarł do wielu pokoleń i sam jest zapewne tym zaskoczony. Niepodoba mi się wywalanie poszczególnych osobistości tworzących tak naprawdę The Cure, nie rozumiem tego zachowania i go nie toleruję. Dla mnie ten najlepszy okres napewno nie wróci, to co miał napisać i przekazać poprzez muzykę zostało zrealizowane. Teraz to tylko wymuszone kontynuowanie, nie sądzę żeby jeszcze czymkolwiek zachwycił. Chciałabym się mylić. Zobaczymy co z tą nową płytą...

qr_wishful_thinker

Mi się wydaje, że nie ma co wymagać od nich rewolucji, bo nikomu to nie jest potrzebne. Jeżeli mają ochotę, niech grają, niech pozwalają nam słuchać 2,5 (3?) - godzinnych koncertów, to jest wystarczające i nawet powiem, bardzo satysfakcjonujące. Dorobek artystyczny The Cure według mnie jest na tyle bogaty i ciekawy, że życzenie sobie kosmicznych rewelacji i innowacji jest właściwie bezcelowe. Co nie znaczy, że mnie ich nowa płyta nie interesuje, wręcz przeciwnie. Bardzo to ciekawe, co Słońce Narodów (jak mi się to określenie podoba, wielkie joł dla autora, że tak powiem Wink

) stworzy z nowym składem. Generalnie fajnie, bo praktycznie nigdy nie wiadomo, czego się mamy spodziewać, dokładnie tak jak z zeszłoroczną trasą.

s'the figurehead

Ujęte wystarczająco trafnie, choć bardzo ogólnie. I może o to chodzi,a w takim podejściu tkwi sedno? Zaczynając temat o Głowie Rodziny, spodziewałem się raczej wymijających odpowiedzi wprost. Był czas, kiedy próbowałem dociekać, co kryje się pod tą barwną maską, tego rozczochranego cynika i wiecznego prześmiewcy, ale i niepoprawnego romantyka zarazem. Po latach wiem wystarczająco, by patrzeć na Niego ze znacznie większym dystansem. Jedno jest pewne, nikt mnie w życiu tak nie intrygował jak Smith.
Odnośnie nowych płyt, koncertów, tudzież innych projektów - NIECH SIĘ DZIEJĄ. I tyle... Będę zadowolony. Dawno dostałem, co chciałem. Teraz mogą wypełniać choćby i mą próżność... Rolling Eyes

merigold

ilonka

Przeczytałam gdzieś ostatnio, że stracił dziewictwo w wieku 15 lat z Mary na balu w szkole. Kiedy miał 11 lat przyszedł do szkoły w czarnej aksamitnej sukni Smile

Widać, że wyobraźnia działała Razz

Firesong

cyjanek

qr_wishful_thinker

A dlaczego zakładacie, że każdy utwór Smitha jest autobiograficzny? Równie dobrze może być inspirowany utworem innego poety/pisarza/muzyka/etc. i wywoływać w nim jakieś tam odczucia, które potem przeniesie na swoje dzieło. Nie musi być ono autobiograficzne, co wcale nie przeszkadza, aby było autentyczne. Dlatego wg mnie tekst z rodzaju desire for flesh and real blood nie znaczy jeszcze, że autor przymierza się do popełnienia morderstwa, równie dobrze jak i can't find myself wcale nie musi znaczyć, że podmiot jest autorem. Nawet uważam, że autor specjalnie by się przy tym nie upierał.